Kocioł Małego Stawu w Karkonoszach, Żleb Wężowy

Wiatry niczym z Patagonii. Subpolarny klimat jak na Alasce. Warunki surowsze niż w Tatrach (analogicznie co do wysokości). Taką  mieszankę w miniaturze można zastać zimą tylko w Karkonoszach, które na nowo podbijają moje górskie serducho! W życiu bym nie pomyślała, że będę po nich ganiać w rakach, wymachując przy tym jeszcze czekanem. A jednak! Krótkie wspinaczkowe drogi, bliskość cywilizacji  oraz często niekomfortowa aura to idealne warunki do ćwiczeń w ramach przygotowań przed większymi górami. Poza tym możliwość przeżywania takiej radości, nie pokonując jakiś astronomicznych odległości dojazdowych - po prostu jak tu nie kochać Sudetów, które ma się pod nosem? :) Genialna sprawa!

niedziela, 3 stycznia 2015


Mieszkamy według  mnie w najpiękniejszym województwie naszego kraju. Dolny Śląsk ma tyle możliwości, że ten wypad jeszcze tylko bardziej mi to uświadomił. Nie, żebym była jakoś wcześniej mocno zapatrzona w stronę Małopolski i Tatr, ale zawsze mi się wydawało by osiągnąć wysoki poziom fun'u, by wylądować w jakimś żlebie z wiejącym wiatrem prosto w paszczę, by przemarzł tyłek to trzeba właśnie jechać aż tam. A w naszym przypadku jest to minimum 400km. Często z motywem zarywania nocki i podchodzenia pod cel doliną o nieludzko wczesnej porze. Tutaj wszystko jest pomniejszone. Dojazd, podejście, jak i sama droga. Dlatego też w Karpaczu jesteśmy dopiero o 10 :D. Przy Świątyni Wang spotykamy się z Marcinem. Kupujemy bilety wstępu do parku i szlakiem żółtym idziemy w stronę schroniska "Samotnia". Droga jest bardzo zalodzona i przez zmożoną czujność trochę spada nam tempo. Drepczemy potem jeszcze kilka kroków szlakiem zielonym i przekraczamy próg schroniska. Dajemy sobie chwilę na łyk herbaty i wyruszamy w kierunku Kotła Małego Stawu. "Przeskakujemy" barierki i czujemy się jak byśmy byli pierwszymi osobnikami na tym terenie. W planach mieliśmy przejście Żlebu Wężowego (I/II). Nie jest on stosunkowo długi - w końcu warunki mamy zminiaturyzowane. 

Schemat z serwisu www.lodospady.pl Ujęty m.in Żleb Wężowy.

Typowa karkonoska aura szybko nam dała o sobie znać. Gdy zaczęliśmy ubierać na siebie uprzężowe gacie i inne metalowe zabawki, zaczęły się pojawiać silne podmuchy wiatru, a drobinki śniegu dotkliwie zaczęły wpadać nam do oczu. "Macie swoją Patagonię" - zaczęłam się śmiać by rozładować trochę atmosferę. To była przesłanka, że szykuje się dla nas lekka zadymka. Na te słowa, mój aparat zestresował się na tyle, że odmówił posłuszeństwa - stąd niewiele mamy zdjęć z samego żlebu. Świetne warunki (czyli niekorzystne) do nauki sprawnego ubierania na siebie sprzętu były jak znalazł. Podjęłam się wyzwania założenia i  zapięcia raków na swoje laczki w łapawicach - udało się! Trening czyni mistrza :)  

W Żlebie Wężowym. Nazwa nieprzypadkowa. 

Marcin w Żlebie Wężowym. W dole schronisko "Samotnia".

Schronisko "Strzecha Akademicka".

W żlebie związaliśmy się liną. Damian założył w połowie jeden przelot przy pomocy grubego sopla. W sumie tak wszystko pro forma. W zmrożonych trawkach idealnie siadały dziaby. Przejście poszło nam całkiem nieźle. Zabranie nowo zakupionej liny na ten wyjazd miało być w sumie sprawdzeniem jak się zachowuje w takich warunkach oraz wyrobieniem sobie jakiejś dobrej metody do sprawnego ogarniania jej 70 metrowej długości.

Z Marcinem po przejściu Żlebu Wężowego.

Widoczna końcówka bardzo ciekawej, lodowej drogi "Korytarz Rzepióra".

Sam żleb nie wyprowadza bezpośrednio na główny grzbiet karkonoski. Schodzimy Żlebem Slalomowym ponownie pod ścianę Małego Kotła. W okolicach "Czoła" bawimy się jeszcze na lodowych formacjach, ale warunki pogodowe jeszcze bardziej zaczęły się pogarszać. Dodatkowo zbliżający się wieczór, ostatecznie zdecydował już o zejściu do Karpacza. 

Trawersujemy do Żlebu Slalomowego.

W Żlebie Slalomowym warunki śniegowe były mocno podejrzane. Przy zejściu trzymaliśmy się jego lewej strony, często "nadeptując" rakami na niezbyt głęboko przysypane kamienie.

Pierwsza wkręcona śruba lodowa w Karkonoszach zaliczona!

Damian nie mógł się oderwać od tych lodowych formacji. Ja żeby nie zamarznąć, podeszłam ponownie pod początek Żlebu Wężowego w celu zabrania zostawionego  przez niego kijka.

W Karpaczu przy pięknie oświetlonej Świątyni Wang żegnamy się z Marcinem, a my o ludzkiej porze wracamy z Damianem do domu. Tak rozpoczął nam się górsko 2015 rok.

Ważna informacja!

Wspinaczka w Kotle Małego Stawu jest zabroniona bez uzyskania pozwolenia od władz Karkonoskiego Parku Narodowego.