Na izerskim tropie cietrzewia

Kilka lat temu wytyczono w Górach Izerskich nową trasę biegową nazwaną na cześć zamieszkującego tam cietrzewia, który obecnie jest zagrożony wyginięciem. Ptaki są bardzo płochliwe, więc trzeba mieć wiele szczęścia by je zobaczyć. Zimą często przesiadują w jamkach wygrzebanych w śniegu. Chociaż wiedziałam, że szanse na spotkanie  tego skrzydlatego osobnika są bliskie zeru, (tym bardziej o takiej porze roku) wpakowałam narty do bagażnika Rekina i ruszyłam w kierunku Jakuszyc. Pomysł zrobienia "cietrzewia" dojrzewał prawie 1,5 roku, ze względu na niski poziom pokrywy śnieżnej w ostatnich sezonach. Mój narciarski niedosyt bardzo mi doskwierał, więc na poszukiwanie jego tropu wybrałam się w pojedynkę. 

W górach rzadko bywam sama.  Na palcach jednej ręki mogę policzyć wypady, na których przebywałam na szlaku wyłącznie ze swoimi myślami. W górach wysokich w ogóle nie dopuszczam takiego stanu rzeczy - ze względów bezpieczeństwa. Narty biegowe na sudeckiej arenie to troszkę inny klimat. Dla mnie stanowiący głównie motyw kondycyjny. Poza tym ciekawe jest odkrywanie na nowo, dobrze znanych miejsc, w zupełnie nowej formie.

wtorek, 17 lutego 2015

Na Polanie Jakuszyckiej rozpoczynam swój szlak cietrzewia. Z dwóch wariantów jego przebiegu, wybieram ten który prowadzi przez Stację Turystyczną Orle - to pewniak, że na trasie nie będę sama - wręcz przeciwnie. Zakładam słuchawki na uszy, które także dobrze docieplają czapkę i przy pomocy magicznego przycisku "play" szlak cietrzewia nabiera zupełnie innego stylu, innej aury. Obecność narciarzy jest jakby od tego momentu za mgłą. Lubię tak czasem urozmaicać przeżywanie czegoś zwłaszcza pięknie krajobrazowego w towarzystwie muzyki. "We are the children of the sun. Our journey's just begun..." śpiewa mi do ucha Brendand Perry z zespołu Dead Can Dance:

Narty jadą jak szalone, bez większego wysiłku w szybszym czasie niż zakładałam dojeżdżam do Stacji Orle. Śnieg jest mocno zmrożony i jak się później okaże w dalszej części trasy będzie stanowił dla mnie nie lada wyzwanie. Cykam ze dwie foty i ruszam dalej by nie przerywać dobrej passy. Dead Can Dance w moich uszach wciąż nadaje ciekawego klimatu Izerom.

Stacja Turystyczna Orle.

Od tego momentu także ilość narciarzy diametralne maleje. W stronę Izerskiej Hali coraz częściej jestem sama na trasie. Niewiele osób mija mnie z przeciwka bądź mnie wyprzedza. Na horyzoncie po pewnym czasie wyłania mi się Chatka Górzystów, ale z wcześniejszych doświadczeń nie mam jakiejś większej potrzeby przekraczania jej progu. Swoim szpiegowskim aparatem jedynie ją zoomuję. 

Chatka Górzystów.

Zatrzymuję się przy tabliczce z oznaczeniem kolejnego punktu pośredniego na "Szlaku Cietrzewia". Hala Izerska jest dla mnie granicą pomiędzy tym co znane i nieznane. Nigdy wcześniej narciarsko nie zapuszczałam się dalej. Tak naprawdę teraz zaczynają się dla mnie oficjalne poszukiwania śladu, a także i szlaku cietrzewia. Jestem trochę zaskoczona brakiem jego oznakowań (no chyba, że były ukryte pod śniegiem?!) dlatego też wspieram się swoją kartką, na której miałam na szczęście wypisane nazwy poszczególnych punktów na trasie. 

Cietrzewi jak na razie nie widać.

Słońce zaczyna miejscami przypiekać. Zmieniam muzyczny klimat, który coraz bardziej zaczyna się uzewnętrzniać po przez moje podśpiewywanie. Jest środek tygodnia, nikogo w okolicy - czuję się jak jedyny gość na izerskiej ziemi. Cietrzewie mają pewnie ze mnie ubaw, ale wciąż pozostają w ukryciu. Niestety ciągły brak oznakowań, coraz częściej zmusza mnie do sięgania do mojej ściągi trzymanej w kieszeni. Gdy dojeżdżam do kolejnego rozwidlenia, wyciągam w końcu z plecaka herbatę i zarządzam banana time. Godzina na zegarku jest zaskakująco dobra. Sama już nie wiem co jest tego powodem. Lepsza umiejętność jazdy na tych nartach, warunki, muzyka? 

Narty na przerwie "banana time" :)

Oznakowanie przebiegu trasy cietrzewia wciąż jak dla mnie jest niedostrzegalne. Teraz z perspektywy czasu podejrzewam, że być może na tym rozwidleniu dróg zaliczyłam skuchę, sugerując się tabliczką informującą o kierunku dojścia do schroniska na Stogu Izerskim. Szaleńczy zjazd po "lodowym żwirze" z mocno bolesną glebą wyrzuca mnie na taki oto widok.

Widok na Świeradów Zdrój.

Nad głową dostrzegam wagoniki kolej gondolowej. Teoretycznie podążam w dobrym kierunku, ale warunki na trasie mam coraz gorsze. "Lodowy żwir" wymusza na mnie fragmentarycznie odpinanie nart, a ja coraz bardziej jestem przekonana, że szlak cietrzewia jednak zgubiłam i wybrałam jakiś dziwny wariant dostania się na Stóg Izerski, tym bardziej że musiałam "przetrawersować" stok narciarski. Na asfaltowej drodze, która bezpośrednio prowadzi do schroniska jest już największe apogeum. Na wyboistej ślizgawicy z wielkimi kryształami lodu mija mnie jeden narciarski śmiałek, który ryzykuje na tej drodze zjazd. Ja na samym podchodzeniu na nartach już odpuszczam - nie chcę stoczyć się do samego centrum Świeradowa. Decyduję się na przypięcie nart do plecaka, bo zanosi się na dłuższe chodzenie "na butach". Kieruję się po znakach do turystycznego przejścia granicznego z Czechami. 

W końcu mam odniesienie, w jakim miejscu się znajduję :)

Łącznik mam na swojej kartce. Chyba jestem z powrotem na trasie? Po prawej stronie mam czeski szczyt Smrk, po lewej schronisko na Stogu Izerskim. Jestem już prawie na mecie. Szlak na Smrk jest wąsko wydeptany i zmrożony, dlatego odpuszczam pokonanie go na nartach. Udaję się w stronę schroniska. Zamawiam w bufecie  pierogi i zastanawiam się co dalej. 

Schronisko na Stogu Izerskim.

Pierogi w szybkim tempie znikają z talerza. Załatwiam nocleg, przebieram buty na "zwykłe", chwytam za aparat i załączam piąty bieg, by zdążyć na zachód słońca na Smrk'u. 

Z nad choinek wyłania się czubek wieży na Smrk'u.

Przy wieży taki artyzm...

W okolicy pustka. Na wieży jestem sama. Mam swój izerski zachód słońca tylko dla siebie. Gonitwa różnorakich myśli kłębi mi się głowie w tle śpiewającej Bat For Lashes...

Izerskie widoki przy zachodzie słońca.

Plan na drugi dzień to izerskie trasy w wydaniu czeskim.

W stronę Stogu Izerskiego.

"Uwielbiam" takie konstrukcje.

Smrk 1124 m n.pm

A wiesz, że jutro mnie nie zobaczysz?

Także naciesz się póki możesz.

Na rowerze to raczej innym razem.

Gdy już na dobre zaczyna zapadać wieczór, wracam do schroniska. W smsach od Damiana otrzymuję trasę powrotną do Jakuszyc przez Czechy z konkretnymi nazwami punktów pośrednich. Pierwotnie zakładałam trasę drugim wariantem szlaku cietrzewia (przez Rozdroże pod Cichą Równią), ale  w sumie to odechciało mi się poszukiwania "prawdziwego" jego przebiegu, a hasło "Izerska Magistrala" samo w sobie już mnie przekonało do tego by kolejne kilometry na trasie pokonać właśnie na niej. Stan idealnych warunków na trasie były zapewnione. 

środa, 18 lutego 2015

Drugi dzień poszukiwań tropu cietrzewia zapowiada mi się w bardzo mglistej odsłonie i nie ma praktycznie żadnych przesłanek by coś się miało zmienić. Miejsce w schroniskowej jadalni dzielę jedynie z niemieckim małżeństwem i ich pociechami. Zamawiam jajecznicę, popijam ciepłą herbatą i wyruszam na spotkanie z gęstą mgłą.  

Na izerskim tropie cietrzewia. Dzień drugi.

Ponownie udaję się w kierunku Smrk'a. Widoczność bardzo kiepska. Jakby koło mnie wylądowało Ufo, to bym nawet nie zauważyła. Gdy stoję od wieży w odległości około 100 metrów, wciąż jej nie widzę. Odpuszczam sobie ponowne wchodzenie na taras widokowy z wiadomych przyczyn. 

Ale za to wczoraj nie widziałam tego!

Niestety zjazd na nartach ze Smrka jest niemożliwy, przede wszystkim z powodu dużego zalodzenia jak i długiej nieobecności dodatkowych opadów śniegu. Schodzę z buta, narty znowu mam przypięte do plecaka. Mam wrażenie, że zaczynam być częścią tej mgły. Na kurtce skrapla mi się wszystko, włosy standardowo zaczynają zmieniać kolor. Przy rozwidleniu szlaków i jakiś innych dróżek w końcu wyłania mi się pierwszy człowiek z nartami. W końcu! Już myślałam, że znowu polazłam tam gdzie nie trzeba :P Chociaż nie jest to jeszcze mniamniusiowa Izerska Magistrala, to decyduję się na zmianę butów i odpięcie nart od plecaka.

3,2,1 start!

Gdy docieram na główną Izerską Magistralę, czuję się jakbym powróciła do żywych. W tym momencie także milknie w słuchawkach muzyka... No cóż... kiedyś ta bateria musiała paść, a Till z Rammsteina będzie musiał poczekać na poszukiwania jakiegoś innego tropu :) Biegowe oznakowania na Magistrali są bardzo czytelne, więc bez problemów zjawiam się na polskiej części Izerów. 

W Jakuszycach zamykam swoją 50 kilometrową pętlę z elementami szlaku cietrzewia i czeskiej Magistralii Izerskiej. Przyznam, że ostatnie kilometry z Orla jadę na autopilocie. Energia z porannej jajecznicy już dawno się wyczerpała.   

Przebieg trasy dnia drugiego.

Więcej informacji o Szlaku Cietrzewia można znaleźć tutaj, a najbardziej aktualne warunki panujące na trasie dostępne są na profilu fb.