Co słychać w Dolince Rumanowej?

Ciąg dalszy naszych poszukiwań dobrej pogody w Tatrach. Po ucieczce z Baraniej Przełęczy, następnego dnia zrobiliśmy sobie przebieżkę do Zielonego Stawu Kieżmarskiego. Ostatecznie robiąc pętlę przez Tatry Bielskie. Puszczaliśmy oko w kierunku Kieżmarskiego Szczytu, z którym mamy porachunki. Dziad jednak ukrywał się przez cały dzień w chmurach.

Nastał trzeci dzień naszej posiadówy na Słowacji. No może środa będzie szczęśliwa? Zapowiadano jakieś przejaśnienia, brak deszczu. Na tapetę wzięliśmy Ganek. Tak w sumie ze względu na niezbyt długawe podejście.

środa, 17 czerwca 2015 

Poranek z przebłyskami niebieskiego nieba. Idziemy asfaltówką do Hotelu Górskiego przy Popradzkim Stawie. Promienie słońca zaczynają podgrzewać Osterwę. Przyznam szczerze, że miałam ochotę obalić cały plan i stanąć na jej szczycie. Przynajmniej gdzieś by się wlazło. Tym bardziej, że jej "postać" była widoczna w całej okazałości. To była jedynie taka chwilowa myśl, szybko minęła. Zew tatrzańskiej przygody był silniejszy. Przed nami, dotarcie najpierw do Doliny Złomisk. Tuż przy brzegu Popradzkiego Stawu stoją wrota z kosodrzewiny, które ukrywają ścieżkę do raju. Stojąc niczym jak na kamiennej murawie, trybuny tworzą jedne z najpiękniejszych szczytów w Tatrach Wysokich. Na tworzący trybunę m.in Ganek, chcemy wejść. Zanim jednak dowiemy się, jak ostatecznie skończy się to nasze chciejstwo, zmagamy się z przenikliwym wiatrem. Jest zimno i nieprzyjemnie, ale staramy się nie zwalniać tempa.      

Za plecami pozostawiamy Popradzki Staw.

Przebłyski szansy na dobrą widoczność.

W Dolnie Złomisk już widzimy, że jednak może być problem z orientacją w terenie. Chmury przyklejone w Rumanowej Dolince.

Po lewej stronie przyjemniej. Oświetlona  w promieniach słońca Złomiskowa Turnia.

Idziemy wzdłuż strumienia. Mimo, że ostro wieje, jest tu naprawdę pięknie.

Rozgoni chmurzyska czy nie?

Zadymione Szarpane Turnie.

Siarkańska Grań.

Siarkan, który dla mnie i tak nazywa się Siarczan :)

Surowy i kamienisty krajobraz. Luuubię :)

Wschodni Szczyt Żelaznych Wrót.

Omijamy Zmarzły Staw w Dolinie Złomisk, podchodzimy pod próg przedzielający z Dolinką Rumanową. Chłopaki wyrywają do przodu po kamieniach. Mi tempo trochę spada, ze względu na te przyklejony chmury. Jakoś ten widok odcina mi powera. Ogólnie podczas wypadów w Tatry mam załączony kozi radar. Często dostrzegam te przesympatyczne zwierzątka jako pierwsza w ekipie. Tym razem jednak nie wyniuchałam kozicy, ale stojącego w dole człowieka. Mamy towarzystwo i to nie byle jakie bo z psem u boku. Ewidentnie ma wymierzoną we mnie lornetkę. Na bank filanc. Czyżby szykowało się nam pierwsze spotkanie z pracownikiem parku?

Gdy wychodzę ponad próg, otwiera się przed moimi oczami Rumanowa Dolinka. Krzyczę do chłopaków by się opamiętali z tą gonitwą, tym bardziej, że jesteśmy już wykryci na radarze. Staramy się nie przejmować nadchodzącym towarzystwem i robić po prostu swój plan. Idziemy w głąb doliny, by szukać żlebu opadającego z Gankowej Przełęczy. Niestety chmury bardzo przeszkadzają w orientacji. Nie wiemy, który to żleb, bo przełęcz jest przysłonięta. Gdyby były lepsze warunki, nie mielibyśmy z tym problemu. Przesiadujemy chwilę pod dużym kamieniem z Wojtkiem, a Damian podchodzi do jednego ze żlebów, który być może jest właściwy. Wraca do nas z wiadomością, że być może to jest i ten, ale 100% pewności nie ma. Warunki na niebie nie poprawiają się. Decydujemy się odpuścić i nie napierać na siłę. W sumie to dobrze. Ganek słynie z pięknej panoramy.. Nawet jakbyśmy wleźli na szczyt, to by nas dużo ominęło. W drodze powrotnej do Doliny Złomisk, oglądamy niższe szczyty i turnie, które mogłyby stanowić dla nas wyjście alternatywne. Pada hasło, że podejdziemy obczaić Kozią Strażnicę, która gdy jak podchodziliśmy do Rumanowej Dolinki była widoczna w całości. Chłopaki znowu wyrwali do przodu, zostawiając mnie w tyle. Mnie opuściły chęci do próbowania wchodzenia gdziekolwiek. Równie dobrze, mogłabym się walnąć pod kamieniem i po prostu przez resztę dnia siedzieć w Dolinie Złomisk i czatować na kozice czy robić zdjęcia kwiatkom.    

Żłobisty Szczyt.

Idziemy oblukać Kozią Strażnicę.

Ale i do niej zaczynają się przyklejać chmury.

Człapię sobie powoli po tych wielkich kamolach. W pewnym momencie przystaję na chwilę i patrzę tak jakoś bezwładnie w przestrzeń. Nagle mój wzrok przyuważa stojącą osobę z psem. No...filanc nas dogonił. Już nie mam wątpliwości. Zakamuflowany na zielono z przewieszoną na szyi lornetką. Dać nogę? Głupio to będzie wyglądać. Podejść do niego? Sama nie wiem. W grupie bezpieczniej - idę w stronę chłopaków. Mówię, im że za chwile będziemy mieli zaszczyt porozmawiać z filancem. Nie mija pięć minut jak wita się z nami i wyciąga z kieszeni legitymację. Tłumaczy nam gdzie się znajdujemy i prosi od nas dokumenty. Z całej sytuacji wychodzimy cało i bez oddania ani jednego centa z portfela. Rozmawiamy z nim chwilę. Okazuje się, że strażnik jest również ratownikiem górskim. Opowiada nam między innymi o cenach akcji ratowniczych czy taryfikatorze mandatów za różne przekroczenia na terenie parku. Generalnie, filanc też człowiek i nie taki straszny jak go malują :)

A pogoda bez zmian.

Filancowy pieseł.

Pareidolia - zjawisko, które bardzo często mi towarzyszy w górach. Szarpane Turnie? Nieee, przecież to głowa mamuta jest!

Rezygnujemy z wejścia na Kozią Strażnicę. Prawie wszystko jest przymglone w Rumanowej Dolince. Schodzimy wolnym krokiem z powrotem w kierunku Popradzkiego Stawu. Na jednej z przerw na konsumpcję musa owocowego dosłownie na trzy sekundy odsłania się Gankowa Przełęcz.

Gankowa Przełęcz.

Tak sobie podążamy w dół po kamieniach, mając na przeciwko Kończystą. Czasem ją widać, czasem nie. Damian idący jako pierwszy nie zauważa, że sześć metrów od niego stoi kozica i podjada trawkę. Ja zamieram w bezruchu i wyciągam aparat z plecaka. Zauważa nas, ale nie goni susami do góry. Spokojnym krokiem, skubiąc po drodze zielone smakołyki oddala się w głąb doliny. 

Kóz Tomasz z Doliny Złomisk.

A co tam w tej trawie?

Robal!

Damian cierpliwie czeka, aż zakończę sesję zdjęciową wszystkiemu dookoła.

Tak się z nami żegna Dolina Złomisk.

W sumie to nic konkretnego nie zrobiliśmy, ale ja to lubię tak czasem posiedzieć w jakiejś dolince, porobić zdjęcia, przyjrzeć się szczegółom. Gdy jest jakiś konkretny cel górski, co chwilę kontrolujesz godzinę na zegarku - te smaczki gdzieś uciekają. Nie widzi się tego piękna, tej tatrzańskiej harmonii. Takie wypady też są czasem potrzebne. Gdzie odchodzi ten stres związany z ciągłym zachowaniem szczególnej ostrożności, bo ryzyko zrobienia sobie kuku jest wysokie. 

Na zakończenie wypadu dostaję od przyrody prezent. Spełnia się moje kolejne ornitologiczne marzenie w tym roku. Na zejściu asfaltem z Popradzkiego Stawu, rodzinka gilów buszuje na wysokogórskim trawniku. 

Pani gilowa.