Pierwsze izerskie MTB

Od pewnego czasu zaczęłam szukać kolejnej, dodatkowej alternatywy na spędzanie czasu w górach tych dla mnie odległościowo od domu najbliższych. Sudety które mam na myśli, starałam się sobie ciągle urozmaicać. Zwykłe wędrówki szlakami przestały mi już sprawiać taką radochę jak kiedyś. Może dlatego, że większość miejsc już znałam i za każdym razem atrakcyjniejszy był dla mnie wyjazd np w Tatry? Zaczął się wkradać brak motywacji ruszenia tyłka z domu. Sudety na jakiś czas poszły u mnie w odstawkę, ale wróciły do łask. Czemu? Analizując moje pobyty w górach od początku tego roku coś się w mojej głowie zmieniło. Przyznam, że wcześniej byłam otumaniona Tatrami. Uważałam, że tam uzyskam to wszystko czego szukam w górach, że tam płynie najsilniejsza energia. Poczuję na własnej skórze te wszystkie niesamowite stany. Strach, przygodę, piękne krajobrazy, niedostępność, tajemniczość...

Na początku stycznia moje podejście do Sudetów bardzo się zmieniło. Ukochałam, uściskałam je na nowo. Są nudne? Cofam wszystko! Obecnie to właśnie Sudety wysunęły się u mnie na prowadzenie, detronizując z pierwszego miejsca Tatry. Znam kilka powodów. Główny to ten związany ze słabym startem taternickim w tym sezonie, który miał być w końcu przełomowy. Znowu nie tym razem. Poza tym zaczęły mnie bardzo męczyć dojazdy, cholerne bramki na autostradzie czy słynny most w Poroninie. Nie umiałam się cieszyć zobaczeniem ponownie na horyzoncie śpiącego rycerza nad Zakopanem, a raczej ciągle widziałam ten wszędobylski chaos. Kolejną przyczyną jest pogoda, w którą niestety trzeba się umieć wstrzelić bo jest to podstawa. Bez niej, to można jedynie doliny zwiedzać. 

Sudety, które były u mnie przez długi czas na ławce rezerwowej, zaczęły wkradać się do mojego serca stopniowo. Wiedziałam, że samo łażenie po szlakach mnie do nich nie przekona. Pojawiła się wspinaczka. Odkrywanie Sudetów z oderwaniem butów od podłoża. Ach..., było to i wciąż jest naprawdę świetna zabawa i motyw do miażdżenia swojego strachu czy słabości. No i  bezcenna nauka przed jakimiś taternickimi przejściami (no bo w końcu się kiedyś jakieś przytrafią?!) To w sezonie "ciepłym", a co gdy Sudety przykryje śnieg? Oczywiście narty - bo przecież Jakuszyce - największa w Polsce stolica narciarstwa biegowego. Gdy sezon jest w pełni staram się chociaż kilka razy odkurzyć ślizgi i poszurać nimi po trasach. Niestety ostatnie zimy mają się jakościowo na taką aktywność bardzo różnie.  Zanim do reszty pochłonie mnie nowa odsłona poznawania Sudetów, o której w sumie jest ten post i relacja, zajęłam się jeszcze projektem przejścia Głównego Szlaku Sudeckiego. Miałam jakieś wewnętrzne poczucie doświadczenia czegoś nowego, np samotności w górach czy długodystansowego łażenia. Poza tym intuicyjnie wiedziałam, że jest to ostatni gwizdek na tego typu akcje, bo idzie nowe. A mieszkając u podnóża Sudetów, myślę że warto mieć w swoim CV przejście Orłowicza. A co to jest to nowe? MTB! 

piątek, 24 lipca 2015

Marcin, nasz dobry kompan, z którym mamy najciekawsze wyrypy, gdy usłyszał że chcemy spróbować MTB uśmiechnął się szeroko. Trochę długo go wstrzymywaliśmy, bo on sam jest rowerowym maniakiem, ale jakoś nigdy wcześniej nie byliśmy przekonani z Damianem do dwóch kółek. Na swoją próbę jazdy po górach i stwierdzeniem czy nam się to podoba czy nie wybraliśmy Góry Izerskie, które są idealne nie tylko ze względu na warunki, ale także na możliwość wypożyczenia dobrego sprzętu rowerowego na miejscu.

Spotykamy się wspólnie na parkingu przy Polanie Jakuszyckiej. Wsiadam na rower i pierwsze odczucie to totalna różnica od tego tak zwanego "komunijnego", który stoi w piwnicy od wielu lat. Komfort jazdy jest nie do porównania, a przecież nie zamierzamy jeździć po idealnie gładkim asfalcie! Sięgam pamięcią na Wielką Sowę, na której podczas przechadzki Orłowiczem, zrobiłam na tym szczycie dłuższą przerwę. Wjechało wtedy dwóch rowerzystów, który po naprawdę ostrym podjeździe zażartował jeden z nich, że był bliski zawału serca. Fakt, jest to zupełnie inny wysiłek, zwłaszcza gdy pokonuje się bardzo długi i ostry podjazd. Zanim jednak na jednym z takich wymięknę w Izerach, decydujemy się najpierw na lajtową przejażdżkę do stacji Turystycznej Orle. Ten niecałe 5 kilometrowy odcinek jest mi bardzo dobrze znany, ale jadąc go na rowerze nabiera zupełnie nowej jakości :) W niespełna 20 minut stawiamy się na miejscu! Opieramy rowery o barierki i siadamy do turystycznych stołów by rozłożyć mapę. Decydujemy się na razie na standardowe trasy i dalej jedziemy do Chatki Górzystów. Na szlakach turystów niewiele, więc być może i schronisko nas lepiej ugości niż kiedyś. Poza tym, chciałam rozwiązać zagadkę z tymi słynnymi naleśnikami! 

Stacja Turystyczna Orle.

Zimą w Izery na nartach, latem koniecznie na rowerach!

Przed tym mostkiem wydygałam i zlazłam z roweru. Zjazd do poprawki następnym razem! :)

W Chatce Górzystów spokój. Spotykamy innych rowerzystów. Kilku z nich zajada się naleśnikami. Ewidentnie widać, że są przejezdni i nie mają statusu noclegowiczów Chatki Górzystów. Z Marcinem idziemy na przeszpiegi. W głównym menu nie ma ani słowa o jakichkolwiek naleśnikach. Zdezorientowani w końcu zdobywamy się na odwagę i pytamy wprost czy zamówimy taki deserek. Uzyskujemy pozytywną odpowiedź :D

Mniami!

Pogoda jest w sam raz. Zajadamy się naleśnikami, gadamy o trzmielach i w ogóle nie przejmujemy się czasem. W końcu dojście z buta do Chatki Górzystów zajęłoby nam sporo więcej. Gdy po naleśnikach pozostaje już tylko wspomnienie, ponownie wyciągamy mapę na stół. Ja nieśmiało proponuję Izerski Szlak Cietrzewia, którego pokonywałam zimą na nartach, z uwzględnieniem czeskiego szczytu Smrk. Towarzysze na to przystają.

Pojawiają się pierwsze dłuższe podjazdy. Czuję jak pikawa jest w totalnym szoku. Do podejść z buta nawet w szybszym tempie jest już w miarę przyzwyczajona, ale to? Tutaj nie ma możliwości zatrzymania, bo wtedy to jest już skucha i zaczyna się problem z ruszeniem od nowa. Tutaj naprawdę trzeba mieć mocne wytrenowanie także psychiczne przy takim wysiłku fizycznym. Oczywiście jako MTB'emowy żółtodziób nie dałam rady podjechać jednym ciągiem. Czułam jak szaleńczo pulsują mi skronie.

W drodze na Smrk wkrada się nam mały surwiwal, bo oczywiście nie może być normalnie. Wybraliśmy jedną ze ścieżek, która okazała się błędna. Zaczęło pojawiać się błotko, więcej korzeni i izerskich krzaczków. Nie tylko my wpakowaliśmy się w takie warunki, bo minęło nas dwóch rowerzystów. Wjechaliśmy w głąb tej ścieżki dosyć mocno, więc nie opłacało się nam wracać i szukać innej. Wiedzieliśmy, że znajdujemy się idealnie na granicy polsko-czeskiej. Zeszliśmy z rowerów i prowadziliśmy je do pierwszego możliwego odbicia w lewo - wprost na Smrk.

Ups, to chyba nie jest Izerski Szlak Cietrzewia :)

Nie poddajemy się. Prowadzimy rowery wzdłuż granicy.

Na Smrk'u oblężenie rowerzystów!

No i zdobyliśmy Smrk na rowerach :)

Przed nami dłuuugi i momentami bardzo ostry zjazd na czeską stronę Izerów. Na pewnych odcinkach decyduję się zejść z roweru. Dojeżdżamy na Predel (łącznik szlaków) z porządną wiatą turystyczną. Lata mnóstwo motyli i trzmieli! Zarządzam dłuższą przerwę nie tylko fotograficzną, ale i obserwacyjną. 

Pracowity trzmiel na Naparstnicy purpurowej.

Mieszkańcy Gór Izerskich.

Rusałka pawik.

Jaszczurka żyworodna.

Rusałka pawik.

Zjeżdżamy do Smedavy w otoczeniu intensywnie kwitnącej Naparstnicy purpurowej, która zwabia trzmiele i pszczoły. Dla człowieka może być niebezpieczna. Roślina jest jedną z najbardziej trujących w Polsce, a jednocześnie posiada właściwości lecznicze. Samo dotykanie jej liści może powodować nieprzyjemne dolegliwości. Lepiej ją podziwiać z zachowaniem ostrożności. Dalej jedziemy w kierunku Polany Jakuszyckiej, przez osadę Jizerka. 

Osada Jizerka.

Cała ta nieplanowana wcześniej trasa zamknęła się w ponad 50km pętli. Nie zrobilibyśmy takiego dystansu jednego dnia na nogach. Bardzo mi się spodobało MTB i już nie mogę doczekać się by wyruszyć na kolejne, nawet i te znane sudeckie szlaki, które na rowerze tworzą zupełnie nową jakość przebywania w górach.