Zimak na Śnieżniku

Zima + biwak = zimak! Tak, tak. Chodziła mi po głowie od dłuższego czasu taka nocka w górach. Tym bardziej, że w ramach programu odciążania kręgosłupa zaczęłam swego czasu wymieniać górski sprzęt na mniejszy gabarytowo i gramowo. Na pierwszy rzut poszła wymiana śpiwora zimowego. Z 2 kg syntetyka przerzuciłam się na 1 kg puchowca. Trzeba było zatem wypróbować sprzęt w terenie. 

Na początku stycznia napisałam maila do Artura z Gór ponad chmurami, takiej oto treści:

„Będę mieć wolny weekend 16,17 stycznia. Masz jakieś plany? Może gdzieś, coś? :)”.

Po szybkiej wymianie paru wiadomości, padło na moją propozycję – zimowy biwak na Śnieżniku. Dla Artura takiego rodzaju przetrwanie nocy, to żadna nowość. Z resztą im niższa temperatura na zewnątrz, tym paradoksalnie zwiększa się jego radość. Kompletnie tego nie kumam :D Ja, jako typowa kobita, z zimnem bardzo się nie lubimy. Miałam obawy, czy wytrzymam, czy śpiwór da radę... Oesu, a jak trzeba będzie dla mnie wzywać GOPR? Taka siara. Może lepiej się z tego wycofać? Po trzech intensywnie spędzonych dniach w górach: Lodowy wspin w Głuszycy Górnej, Z foki na Szrenicę, W poszukiwaniu zimowej Wysokiej Kopy; byłam z lekka zmęczona. Zazdrościłam Damianowi, że idzie do pracy i w końcu odpocznie! Mi został jeszcze wolny weekend. Przyrzekałam sobie, że wolne dni w styczniu wycisnę na maksa. Jeszcze na domiar tego prognozy pogody były przychylne. Po prostu trzeba było jechać, a lenia zostawić w domu :)

sobota, 16 stycznia 2016

Okazało się, że w sobotę mam jeszcze sprawę do załatwienia. Kolejne skrócone godziny spania :( W południe spotykam się z Arturem na dworcu kolejowym we Wrocławiu. Ja jeszcze w ubraniu cywilnym, bo nie zdążyłam się spakować więc jedziemy najpierw do Legnicy, a dopiero stamtąd w stronę Masywu Śnieżnika.

Spotkanie gigantów po przerwie ;) 

Zajeżdżamy Rekinem do Kletna, jest 21:00 na zegarku. Spoko, mamy całą noc by doczłapać się na wschód słońca. Na parkingu wita nas ochrona. Akuratnie w tym terminie jest zamknięta Jaskinia Niedźwiedzia, więc na stróża postawili kota.

Ciocia Skadi dzieli się kabanoskami :D

Wyruszyliśmy żółtym szlakiem w kierunku schroniska „Na Śnieżniku” w świetle czołówek, przez które dawało się zauważyć drobno padający śnieg. Ścieżka była w miarę przedeptana, więc na szczęście obyło się bez torowania. Niestety w połowie drogi coraz bardziej zaczęło mi doskwierać zmęczenie. Każde wypłaszczenie było dla mnie atrakcyjne, by rozbić namiot i walnąć się spać. Chrzanić ten wschód! Załóżmy obóz pośredni :P Nie... nawet nie odważyłam się na głos zaproponować tego Arturowi.

W końcu dostaliśmy się na główny grzbiet, łącząc się ze szlakiem czerwonym. Pięknie przygotowaną trasę pod narty biegowe, ochrzciliśmy swoimi śladami po butach (oczywiście tory do klasyka zostały nietknięte!). Ze schroniska dobiegały hałasy imprezy, my schowaliśmy się do wiaty obok. Lepiej zjeść coś teraz w kulturalnych warunkach niż później na szczycie zmagać się z montowaniem kuchenki gazowej. Było mi ciepło. W ciągłym ruchu wręcz nawet gorąco. Odczucie oczywiście złudne. Gdy organizm zaczął się wychładzać, zaczęło do mnie docierać, że śpiwór tachany w plecaku to moja największa nadzieja na przetrwanie najbliższych paru godzin.

Ruszyliśmy ku szczytowi. Przez te kilka dni bardzo dopadał śnieg, więc szykował się nam zimak pełną gębą. Po północy dotarliśmy na Śnieżnik 1425 m n.p.m. Artur podjął szybką decyzję odnośnie lokalizacji rozbicia namiotu. Właśnie, namiotu... Zapomniałam wspomnieć, że zabraliśmy mój namiot (Garbusek), który nigdy w takich warunkach nie był używany. Na szczęście zapowiadała się w miarę spokojna noc, więc poliestrowy schron sprostał wyzwaniu.

Artur wyciągnął składaną łopatę z plecaka i paroma szybkimi ruchami wykopał dziurę pod rozłożenie tropiku. W kilka minut postawiliśmy nasz dach nad głową. Środek nocy, szybki rozpak i przepak. Część rzeczy wylądowała w workach na zewnątrz.

Odkryłam tajemnicę Artura!  Profesjonalny sprzęt zimakowy.

Fota i lulu.

W końcu spać! Nawet się cieszyłam, że już najnudniejsze jest za nami i oficjalnie mogę zamknąć oczy....

Ślepia zamknęłam na trzy godziny. Spałam! Aż sama nie mogłam w to uwierzyć. Szkoda tylko, że nie dłużej. Zaczęła mnie ogarniać lekka telepawka. Pomimo, że byłam otulona podwójną dawką gęsiego puchu: śpiwór + kurtka*; to nie mogłam już ponownie zasnąć. Przewracałam się jak prosiak na rożnie co 10 minut. Spoglądałam w kierunku śpiącego Artura. Przez całą noc ani nie drgnął. Nawet moje wiercenie się mu nie przeszkadzało. Chyba nie zamarzł?

Schowałam głowę prawie pod kolana. W puchowym kokonie czekałam, aż zadzwoni budzik.

niedziela, 17 stycznia 2016

W końcu zadzwonił. Artur się nagle poruszył. Jednak żyje! Wygramolił się ze śpiwora, ubrał kurtkę i buty. Zabrał aparat i wyszedł... Tak po prostu. Ja dla odmiany wciąż leżałam i dygotałam... minuty mijały... No, Skadi, trzeba się zmobilizować. Przeżyć ten ból stóp i dłoni, dla dobrych zdjęć i pięknego przywitania dnia. W sumie nie wziąć udziału w głównym punkcie wyjazdu? Trochę lipa. Niepewnie rozsunęłam zamek w śpiworze, czekając na jeszcze większe obniżenie temperatury. Wzięłam z oszronionego worka buty. I zaczęła się jazda. Nie wiem czemu, ale przed spaniem tak się zamotałam, że ostatecznie ściągnęłam botki ze skorup, a w śpiworze spałam w wełnianych skarpetkach. Teraz miałam nie lada problem, by te botki wcisnąć z powrotem do skorup. W dłoniach niemiłosierny ból z zimna. Do tego zaczęły już dawać o sobie znać stopy. Ta nierówna walka z wygramoleniem się z tego namiotu trochę trwała, ale w końcu wygrałam ten wschód słońca. Wylazłam w końcu na zewnątrz. Nie miałam ochoty rozstawiać statywu. Cykałam fotki w łapawicach jak popadnie, byle tylko mieć jakąś pamiątkę. Nie dając rady wytrzymać tego bólu dłoni i stóp zaczęłam truchtać i wymachiwać rękami. Po jakimś czasie zaczęło trochę pomagać, ale nie na tyle by czuć się komfortowo.

Garbus - namiot zimowy pełną gębą :D

Skadi walczy z zakładaniem butów.
 fot. Góry ponad chmurami

A widoki czekają...

Mniami!

Jeszcze nery trzeba przewietrzyć, bo aparat został w namiocie.
fot. Góry ponad chmurami

Widoki ze szczytu Śnieżnika.

Widoki ze szczytu Śnieżnika.

Mgiełki, chmurki o wschodzie słońca.

Artur o wschodzie słońca na Śnieżniku :)

Spacer po szczycie.

Kolorki i ludziorki :)

Zapewne zdjęcie, które robi Artur, będzie można znaleźć na www.goryponadchmurami.pl

Lubię tak oszronione słupki. Nie raz uratują tyłek w zadymce śnieżnej.

Ani śladu człowieka...

Garbus o wschodzie słońca :D

Latem tam stoi tablica, zimą istne dzieło sztuki.

Fju, fju.. i Pradziad nawet do nas macha :)

Nadchodzą ludzie!

Takie atrakcje.

Zimnooooooooo!!!!
fot. Góry ponad chmurami

Przysypane śniegiem ruiny dawnej wieży widokowej. Bardzo możliwe, że przy kolejnej wizycie tutaj będzie stać już nowa wieża.
fot. Góry ponad chmurami

Kto nie skacze ten...?
fot. Góry ponad chmurami

The walking dead - wersja Masyw Śnieżnika :D
fot. Góry ponad chmurami

Koniec sesji, Artur chowa aparat do pokrowca :)

Gdy słońce już na dobre zaczęło oświetlać nasze twarze, przyszła pora na zwinięcie namiotu.

Niestety moje kończyny wciąż nie przystosowały się do panujących warunków. Pakowanie śpiwora do worka kompresyjnego było czymś dla mnie niewykonalnym. Wpychanie w łapawicach niewiele dawało, ponieważ za każdym razem rozprężał się i wylewał z worka. Musiałam ściągać rękawice i upychać go gołymi rękami. Trzy ruchy upychania, 30 sekund trzymania dłoni w łapawicy. Chciało mi się płakać z tej niemocy. Wbrew odczuwania bólu udało się w końcu zapakować wszystko do plecaka, zawiązać sznurówki w butach, a nawet założyć stuptuty. Wszystko w odstępach czasowych.

Gotowi do wymarszu, zeszliśmy w kierunku słynnego śnieżnickiego słonia. Tak długo na niego polowałam! W końcu zobaczyłam go na żywo. Sympatyczny, kamienny pomnik w otoczeniu pięknej panoramy. Słoń to symbol Śnieżnika u naszych czeskich sąsiadów, a wcześniej (w 1932 r) był on symbolem niemieckiego stowarzyszenia artystycznego Jescher. W pobliżu są ruiny schroniska "Liechtensteinschutzhaus”, w których schowaliśmy się by zjeść śniadanie. Miejsce jest dobre na biwak czy przeczekanie złych warunków. W środku jest cieplej niż na zewnątrz. Ja po tym krótkim tuptaniu poczułam się już znaczniej lepiej. Ręce i stopy przestały boleć. Humor poprawiła także piękna pogoda.

Tiririri :D

Aż się kurzy od śniegu ;)

Nowość u Czechów; Wieża widokowa "Ścieżka w obłokach".

Idziemy przywitać się ze słoniem.

Widoczki ze szlaku.

Baner dla Gór ponad chmurami w wersji zimowej :)

Uwielbiam takie choinki! :D Wyglądają jak potwory.

Ja tam w przesądy nie wierzę!

Selfie ze słoniem :)

Wejście do ruin schroniska.

Zimowe mniami!

Trójmorski Wierch 1145 m n.p.m

Ostatnie spojrzenie na słonia.

Pożegnaliśmy się ze słoniem i ruszyliśmy po śladach narciarza, by dotrzeć do sąsiadującego szlaku zielonego. Na próbę Artur założył mi swoje rakiety. Szło się w nich bez większych trudności i może faktycznie mniej zapadałam się w śniegu, ale z małą tęsknotą patrzyłam na te narciarskie ślady. Moje krótkie bestie zostały w domu.

Nie spodziewaliśmy się aż takiej ilości śniegu.

Artur na zejściu do zielonego szlaku.

Skadi w rakietach.
fot. Góry ponad chmurami

Rakiet ciąg dalszy.
fot. Góry ponad chmurami

Na chwilę poza szlakiem.
fot. Góry ponad chmurami

Zeszliśmy na szlak. Artur rzucił hasło, by podejść do chatki pod Śnieżnikiem. Po wydeptanych śladach zaczęliśmy podchodzić dzikim zboczem. Niestety droga nie miała końca, a chatki wciąż nie było widać. Zdecydowaliśmy sobie dać z nią spokój i zawróciliśmy. Na tym odcinku zgubiłam gdzieś swój talerzyk od kijka, także na wiosnę jak ktoś znajdzie, to niech wie że to mój! ;)

Strata wyjazdowa - brak jednego talerzyka.
fot. Góry ponad chmurami

Idziemy szlakiem zielonym.
fot. Góry ponad chmurami

Zima w Masywie Śnieżnika.

Lans fota w rakietach.

Kurtka puchowa 600zł, łapawice 150zł; dorwać Burego - bezcenne :D

Kot parkingowy w Kletnie.

Nasz powrót do Kletna odbył się już mniej uczęszczanymi szlakowymi wariantami. Oddałam Arturowi rakiety, by mógł się nimi nacieszyć. Śniegu było sporo... W drodze mijaliśmy kilku nieświadomych turystów udających się na Śnieżnik. Szybko zrezygnowali, gdy zobaczyli, że szlaki z tej strony są nieprzetarte. W wiosce Kamienica spotykaliśmy kociaki oraz oswojoną sarnę przy leśniczówce. Wariantem szlaku rowerowego, który na ten czas jest trasą pod biegówki zeszliśmy na parking. Przywitał nas kot – stróż. Ode mnie dostał resztki kabanosa za pilnowanie Rekina :)

Późnym popołudniem ruszyliśmy w stronę Legnicy. Artur zagadywał mnie przez całą drogę, bym nie zasnęła za kierownicą. Co ciekawe, wizja pójścia do pracy następnego dnia jakoś mnie paradoksalnie nie dołowała, wręcz odwrotnie. Pomyślałam, że w końcu odpocznę od tych górskich wojaży! :D (oczywiście ten stan będzie się utrzymywać co najwyżej przez dwa dni:)

* Być może przyczyną mojego przebudzenia z zimna była dość kiepska izolacja termiczna od podłoża. Niestety do czasu wyjazdu, nie zdążyłam zaopatrzyć się w coś grubszego. Cienka karimata okazała się najsłabszym punktem zimaku. Śpiwór jak na pierwsze użytkowanie w terenie spisał się dobrze.