Skiturowe Karkonosze - odcinek 3

Po naszej krótkiej skiturowej wycieczce w okolicach Przełęczy Okraj, zatrzymaliśmy się na nocleg w Piechowicach. Na następny dzień mieliśmy w planach eksplorację czeskiej strony Karkonoszy. Okazało się, że Artur z Gór ponad chmurami właśnie zamierzał spędzić weekend na rakietach, startując z podobnych okolic co my. Delikatnie zmodyfikowaliśmy trasę i w ten oto sposób wspólnie wylądowaliśmy w Harrachovie.

sobota, 5 marca 2016

Zajechaliśmy na parking, płacąc za całodzienny postój Rekina 60 koron. Niestety warunki nie pozwalały na wystartowanie od razu z foki. Dopiero przy granicy lasu pojawił się na asfalcie śnieg. Minęliśmy tablicę informującą o wejściu do czeskiego Karkonoskiego Parku Narodowego i oficjalnie rozpoczęliśmy podejście szlakiem zielonym.  Im byliśmy wyżej, tym więcej było śniegu i ludzi. 

Foczymy.
fot. Góry ponad chmurami

Dotarliśmy do łącznika szlaków - Ručičky, na którym stoi m.in. wiata. Artur bacznie się jej przyglądał, analizując jej stan techniczny. Ja natomiast po raz pierwszy w życiu miałam okazję spotkać rysia i niedźwiedzia w Karkonoszach ;) 

Karkonoski ryś. Podobno prawdziwe też się szwendają po okolicy.

Oprócz dzieci na sankach i narciarzy biegowych, spotkaliśmy również pierwszych skiturowców. Artur ze swoimi tachanymi do tej pory na plecach rakietami był na razie osamotniony.. Jednak w dalszej części trasy warunki śniegowe znacznie się polepszyły i w końcu mógł je założyć.

Szlak zielony trawersuje dwa stoki narciarskie.
fot. Góry ponad chmurami.

Gdy wyszliśmy ponad granicę lasu niestety warunki pogodowe przestały napawać optymizmem. Chmury kłębiły się, szczelnie przysłaniając słońce. W totalnym mleku dotarliśmy na główny cel dnia – Harrachovy Kameny 1421 m n.p.m. Podobno to świetny punkt widokowy. My w takich warunkach ledwo go dostrzegliśmy! Parę kamieni, jakaś tablica. To miejsce mamy zdecydowanie do powtórki.

Na grzbiecie. Idziemy szlakiem czerwonym w stronę punktu Harrachovy kameny.
fot. Góry ponad chmurami

Tracimy nadzieję na dobrą widoczność.

Trzeba uważać pod nogi. Tu jakaś choinka, tu jakiś ropik.

Harrachovy Kameny 1421 m n.p.m. 

Wbiliśmy się na słynną Karkonoską Magistralę i obraliśmy kierunek na czeskie schronisko Vrbatova Bouda. Po drodze minęliśmy pomnik związany z ciekawą, ale smutną historią mającą już ponad 100 lat.

"24 marca 1913 roku w okolicach Míseček rozgrywane były zawody narciarskie w biegu na 50 km. Faworytem był 27-letni Bohumil Hanč, ale prasa duże szanse dawała także doskonale przygotowanym zawodnikom niemieckim. Start wyznaczono na godzinę siódmą rano. Pogoda była iście wiosenna, było ciepło, więc Hanč wystartował ubrany lekko, w samych spodniach i koszuli. W tym samym czasie w góry ruszył jego przyjaciel Václav Vrbata, by popatrzeć na zawody i wspomóc duchowo swego kolegę. Gdy 15 zawodników ruszyło na trasę, pogoda zaczęła się diametralnie zmieniać: zaczął padać deszcz, który w wyższych partiach gór zamieniał się w śnieg. Organizatorzy zaczęli rozważać, czy nie przerwać zawodów, taką też decyzję podjęli, gdy deszcz zamarzał na zawodnikach, klejąc ich przemoczone ubrania do ciał. Hanč miał już wówczas dużą przewagę nad pozostałymi zawodnikami, nie wiedział więc, że kolejno schodzili oni z trasy, wycofując się z zawodów. Ostatnim miejscem, gdzie był widziany był punkt kontrolny na Łabskim Szczycie. Dyżurujący tam sędzia próbował przekazać mu informację o przerwaniu zawodów, ale w zamieci śnieżnej i pośród ryków wichury, Hanč nie zauważył sędziego, a tym bardziej go nie słyszał. Chciano go jeszcze „przejąć” w Labskiej boudzie, ale tam nie dotarł. Wtedy grupa zawodników i organizatorów wyszła, by go poszukać. 

Przemarzniętego, mocno zdezorientowanego i bełkoczącego niezrozumiałe słowa odnalazł Niemiec Emmerich Rath. Pozostawia narty i próbuje go transportować. Po kilkuset metrach dochodzi do wniosku, że sam nie da rady, więc rusza po pomoc, która szybko wyrusza po Hančę i na saniach przewozi go Labskiej boudy. Tam niestety Hanč umiera... Gdy go znaleziono, miał na sobie płaszcz i rękawice, których nie miał przecież podczas startu. Jasnym więc było, że na trasie ktoś musiał mu je dać i że ten ktoś może teraz potrzebuje również pomocy. Mniej więcej w tym samym czasie w Mísečkach Niemiec Majwald z Krausovych Boud, opowiada w jednej z chałup, że na Zlatym návrší widział jakiegoś leżącego przy nartach człowieka, który coś do niego wołał. Nie rozumiał o co chodzi, więc poszedł dalej. Historię usłyszał Glaser z Hornych Mísečnych Boud, który na lekkich saniach zwoził z Labskiej boudy bagaże pozostałych zawodników. Natychmiast wyruszył i wkrótce znalazł zamarznięte ciało, które przetransportował do Míseček. Dopiero następnego dnia okazało się, że to Václav Vrbata. Prawdopodobnie Vrbata, gdy oddał swoje wierzchnie odzienie przyjacielowi, by ten mógł ukończyć zawody, sam pobłądził w zadymce śnieżnej i nie potrafił odnaleźć drogi w doliny, gdzie pewnie udało by mu się uratować życie. Trafił na porzucone narty Hanča, więc zaczął szukać przyjaciela. Niestety opuściły go siły i również zamarzł...".

źródło: www.naszesudety.pl

Przy schronisku zostawiliśmy narty i weszliśmy do środka. Modląc się przed dłuższą chwilę przy menu, obserwowaliśmy w między czasie czy nie zwalnia się jakiś stolik. Nagle spojrzałam w kierunku okna, które zaskakująco przybrało kolor niebieski. "O cholercia! Patrzcie co się dzieje na zewnątrz!" -  wybiegłam szybko zostawiając Artura i Damiana przy ladzie. A to co się działo, okazało się nie lada prezentem od Karkonoszy :) W ciągu minuty widoczność zrobiła się rewelacyjna. Chmury w dole pięknie dodały uroku całej okolicy. Odsłoniła się Dolina Łaby, a nawet Śnieżka! Cały spektakl trwał może z 20 minut. Potem wszystko znowu się przysłoniło. Widoczność zrobiła się jeszcze gorsza niż przedtem. Ale to co było najważniejsze tego dnia, zostało w migawce uchwycone :) Oczy  to trzeba mieć dookoła głowy! Niewiele brakowało, a przesiedzielibyśmy taki warun w schroniskowej jadalni.

Vrbatova Bouda.

Nie mogło tak być przez cały dzień?!

Chmury na parze.

Kurtyna w górę!

Artur na tle królowej Karkonoszy.

Znowu się ściemnia.

Ale tylko na chwilę... 

Radiostacja nad Śnieżnymi Kotłami.

Pomnik Hanca i Vrbaty.

W takim warunie to można trenować!

Kotel 1435 m n.p.m

Morze chmur.

Śnieżka!

"Dobra, styknie. Poprawi się w Photoshopie" :D

Karkonoski artyzm, a co!

Gdy kurtyna opadła na dobre, wróciliśmy z powrotem do schroniska. Ja skusiłam się na przedziwnej urody zupę, chłopaki wypili po kofoli. Nie mogliśmy za długo posiedzieć, bo schronisko szykowało się już do zamknięcia. Wypełznęliśmy na zewnątrz. Artur założył rakiety, my skitury i ruszyliśmy ku mgle! Zbawienne tyczki pomogły nam w dostaniu się na żółty szlak idący w stronę U čtyř pánů. W tym miejscu pożegnaliśmy się z Arturem, który zamierzał przenocować w drewnianej wiacie (o tym jakie warunki i gdzie powędrował następnego dnia można poczytać tutaj), przed nami natomiast szykował się zjazd niebieskim szlakiem przez Mumlavski dul. Początkowo było bardzo trudno. Śnieg zmrożony, wyboista ścieżka. Nikt z nas nie odważył się  nawet ściągać fok. Warunki do zjazdu nie były wymarzone, ale jestem bardzo dumna, bo nie zaliczyłam ani jednej gleby, gdzie Damian i owszem kilka siniaków do domu przywiózł (ale on nie zjeżdżał tak asekurancko jak ja). Gdy znaleźliśmy się na rozdrożu Śniadanie Karkonosza, ze spokojem mogliśmy już ściągnąć foki, ponieważ pięknie wygładzona trasa biegowa sama do tego zachęcała. Jedno odepchnięcie kijkami, a narty same doprowadziły nas do Harrachova w ciągu kilku minut. Ten 7 km odcinek byłby jakąś masakrą na koniec dnia, gdyby trzeba było iść z buta. 

Nasza skiturowa trasa.