Szpiglasowy Wierch 2172 m n.p.m

Okoliczności sprawiły, że swój sierpniowy 3-dniowy wypad w polskie Tatry spędziłam z... sama ze sobą. Było to dla mnie nowe i ciekawe doświadczenie, ponieważ jak dotąd zawsze miałam na wyjazdach kompanów. W Zakopanem czuję się jak we własnym mieście rodzinnym. Wiem którymi ścieżkami chadzać, znam sprawdzone miejsca gdzie dobrze zjeść i zaopatrywać się w ewentualny prowiant. O te sprawy miałam więc spokojną głowę. Moją jedyną bolączką przy planowaniu tego wyjazdu były za to noclegi. Wiadomo - sezon w pełni. Do tego termin pobytu zahaczał jeszcze o weekend. Nie wchodziła w grę jednak jakakolwiek rezygnacja! Tym bardziej, że prognozy pogody były całkiem dobre, a bilety na „ukochanego” Polskiego Busa zostały już kupione. Chciałam się jednak czuć psychicznie komfortowo i być przygotowaną na każdą ewentualność. Od spania pod chmurką, po normalne łóżko z kołderką, dlatego więc niczym ślimak, swój *18 litrowy!!! domek zarzuciłam na plecy i udałam się najpierw na legnicki dworzec kolejowy, by później już z wrocławskiego dworca autobusowego przetrwać nockę w Polskim Busie i o 6 nad ranem zameldować się w polskiej stolicy Tatr.

Jest kilka szlaków, jest kilka szczytów w polskich Tatrach, na których moja noga jeszcze nie stanęła. I nie są to wcale mniej uczęszczane zakątki, wręcz przeciwnie! Oblegane, promowane dla wszystkich którzy powinni poznać i zobaczyć podczas swojej pierwszej tatrzańskiej wizytacji. Tak się jakoś złożyło, że na Szpiglasowym Wierchu mnie nie było, a należy przecież do szczytów określiłabym podstawowych.

piątek, 5 sierpnia 2016

Jestem w Palenicy Białczańskiej. Na Szpiglasowy Wierch decyduję się wejść od strony Doliny Pięciu Stawów Polskich, a następnie zejść na stronę Morskiego Oka. Zanim jednak na dobre azymut ustawię na Szpiglasa, zachodzę do schroniska w Dolinie Roztoki. Jestem tam pierwszy raz! Wiele się naczytałam i nasłyszałam o dobrych opiniach tego miejsca i przyznam, że wszystko się potwierdziło. Jest pora śniadaniowa, większość turystów zamawia poranne żarełko, ja natomiast zapytuję o nocleg (będąc jeszcze w domu telefonałam w tej sprawie – oczywiście odpowiedź była wiadoma – brak miejsc). Chciałam się upewnić co do możliwości spania na glebie i wstępnie zaklepać sobie kawałek podłogi w korytarzu. Udało się! Zostawiłam płachtę biwakową w celu oznaczenia terenu, a resztę niepotrzebnego sprzętu i żarcia wrzuciłam do przechowalni. Spokojniejsza o miejsce noclegu, ruszyłam już na lekko zielonym szlakiem w kierunku Doliny Pięciu Stawów Polskich. 

Królowa polskich wodospadów. Wielka Siklawa w kolorach tęczy.

Gdy byłam już przy stawach, odniosłam wrażenie, że do Szpiglasowej Przełęczy jest strasznie daleko w porównaniu np. z wejściem na Kozi Wierch, który z pułapu doliny wygląda banalnie i też naocznie wydaje się być bardzo blisko – a przecież szczyt stanowi jeden z głównych filarów Orlej Perci! Ja jednak idę za żółtymi znakami, wygodnym górskim chodnikiem. Wytężam po drodze wzrok w celu dojrzenia chociaż jednego tłustego gryzonia, które podobno dość licznie zamieszkują to miejsce. Niestety ponownie nie dopisuje mi szczęście :(

W Dolinie Pięciu Stawów Polskich.

Tatrzańska kaczka.

Kozi Wierch  2291 m n.p.m

 

W końcu dochodzę do łańcuchów, na których korek tworzą turyści. Czekam cierpliwie, aż pojawi się zielone światło. Niestety czekanie przeciąga się, a nad Szpiglasem pojawia się szara chmura. Wg prognoz cały dzień miał być ładny, ale ta chmura wyglądała niepokojąco. Olałam stanie w kolejce i stosując krótki scrambling ominęłam całe towarzystwo i tym sposobem znalazłam się na przełęczy, z której do wierzchołka miałam już tylko jakieś 10-15 minut. Na Szpiglasie w pełnej krasie ujrzałam tą szarą chmurę, która wrednie wisiała też nad innymi szczytami po słowackiej stronie. Widok był dość ponury, ale dla odmiany cała Orla Perć przyodziana była w niebieskie barwy.

Widoki ze szlaku na Szpiglasową Przełęcz.

Schronisko w Dolinie Pięciu Stawów Polskich.

Fragment z łańcuchami, tuż pod przełęczą.

Szpiglasowa Przełęcz.

Szpiglasowy Wierch ;)

Po polskiej stronie ładnie...

a po słowackiej już tak ładnie nie jest...

Zeszłam z powrotem na Szpiglasową Przełęcz. Miałam w planach małą posiadówę, ale wiatr skutecznie mnie od tego pomysłu odwiódł. Zaczęłam więc od razu schodzić w stronę Morskiego Oka. Tego co się działo w okolicach schroniska opisywać nie trzeba. Pomimo ludzkiego oblężenia miałam nawet początkowo ochotę chwilę posiedzieć i coś zjeść! O zgrozo, że w ogóle taka myśl mi przez głowę przeszła ;) Docierający do mnie smród dymu papierosowego definitywnie przekreślił dalsze przebywanie przy Moku. Nie znoszę palaczy w górach!!!

Dzwonek alpejski z Kozim Wierchem :)

Podczas zejścia. Chmury dalej takie ponure.

Mnich z innej perspektywy.

Czarny Staw pod Rysami oraz charakterystyczny płat śniegu pod Bulą pod Rysami.

Podpis zbędny :)

Taką Obywatelkę Tatr spotkałam tuż poniżej schroniska.

Spokojnym krokiem zeszłam asfaltem, by w momencie pojawienia się szlakowskazu do Doliny Roztoki z niego uciec i przenieść się do innego wymiaru :) Przez cały dzień, zastanawiałam się czy moje rzeczy które zostawiłam w przechowalni, nie znalazły nowych właścicieli. Moje obawy na szczęście nie sprawdziły się. Schronisko Roztoka jest jednym z nielicznych miejsc, gdzie atmosfera i turyści są na pierwszym miejscu, w którego progi zaglądają raczej zagorzali górołazi, a nie przypadkowe osoby. Skorzystałam z dobrodziejstw kuchni i z okazji zdobycia Szpiglasa zamówiłam sobie małe żarełko. Gdy zbliżał się wieczór, w jadalni zaczęła rozbrzmiewać gitara i śpiewy. To był dobry wybór, by zdecydować się na nocleg w Roztoce. Chwilę pogadałam z ekipą z Warszawy i około 22 wyłożyłam się na swoim skrawku podłogi w korytarzu, wraz z innymi ludkami zmęczonymi całodzienną wędrówką po Tatrach.

Niestety prognozy na następny dzień były nieubłagane. Miało ostro lać, ale o tym co robić dalej postanowiłam pomyśleć nad ranem.

--------------------------------------------------------------

* Na 3 dniowy wyjazd spakowałam się w 18 litrowy plecak, co stanowi mój nowy rekord! O tym co dokładnie zabrałam, powstanie prawdopodobnie osobny post :)