Mnich 2068 m n.p.m

Stojąc przy brzegu Morskiego Oka nie sposób go nie dostrzec. Piękny szczyt, dumnie górujący nad taflą górskiego stawu. Patrząc z tej perspektywy wydaje się być nie do zdobycia. Na północno-wschodniej ścianie opadającej 250 metrów niemalże pionowo, poprowadzone są jedne z najtrudniejszych dróg wspinaczkowych w Tatrach. Jego sylwetka widnieje jako symbol na odznakach przewodników tatrzańskich. Smukła, strzelista turnia... czy faktycznie tylko dla wybranych? Oto Mnich!


Lubię różnego rodzaju legendy związane z górami. Pewnie wiele osób głowi się skąd wzięła się jego nazwa. Niektórzy w kształcie turni widzą siedzącego mnicha w kapturze. Osobniki "cierpiące" na pareidolię (należę do nich ☺) mogą więc się sprawdzić. Dla pozostałych jest legenda opowiadająca o tym dlaczego Mnich w Tatrach Wysokich w ogóle się pojawił. Co ciekawe w tych bardzo dawnych wydarzeniach brały również udział Pieniny!

----------------------------------------

Po drugiej stronie Tatr, na słowackim Spiszu w Czerwonym Klasztorze, żył Brat Cyprian. Górale nazywali Klasztor Czerwonym od koloru cegieł, z których był zbudowany. Brat Cyprian pracował w klasztorze jako zielarz, aptekarz i lekarz. Poza tym zajmował się alchemią, wyrabiał materiały wybuchowe, produkował też lustra. Jego największym marzeniem było latać jak tatrzańskie ptaki, choćby orły. W tym celu przez długie lata pracował nad wykonaniem maszyny latającej. W końcu maszyna była gotowa. Wyglądała jak ptak i ryba zarazem. Zrobiona była z cisowego drzewa, a płótno zostało nasycone żywicą.

Pewnego dnia Brat Cyprian zobaczył w lustrze, przez siebie wykonanym jezioro tatrzańskie, a nad jego brzegiem młodą śliczną pasterkę pasącą owce. Serce zrobiło mu mocniej, gdy usłyszał jej głos.
- Czy pragniesz mnie poznać Bracie Cyprianie? Jeśli tak, to przyleć do mnie nad jezioro na swojej latającej maszynie. Czekam na ciebie - powiedziała pasterka.
- Tak, przylecę do Ciebie! - krzyknął Brat Cyprian, że aż zadudniło w górach. Pasterka znikła z lustra.
Wówczas usłyszał głos z niebios ostrzegający go przed lotem.
- Latać mogą tylko ptaki, a ty jesteś tylko człowiekiem, usłyszał tajemniczy głos. Brat Cyprian popadł w zadumę.
Nagle ni stąd ni zowąd pojawił się diabeł.
- Ona czeka na Ciebie - rzekł.
- Dobrze polecę nad jezioro! Odpowiedział Brat Cyprian. Diabeł aż zacierał ręce z radości, że przekonał Brata Cypriana do lotu, mimo ostrzeżeń niebios. Wytrwale pomagał mu w przeniesieniu maszyny latającej z Czerwonego Klasztoru na pobliski szczyt Trzech Koron. Brat Cyprian usadowił się w swojej maszynie latającej, rozejrzał się po okolicy, jakby się zawahał przed lotem nad jezioro.
Zauważył to diabeł, który ponaglał Brata Cypriana do lotu.
- Na co czekasz? Leć już! Krzyknął diabeł.
Brat Cyprian wystartował, wzniósł się w powietrze, coraz wyżej, oddalał się od wzniesień Pienin i kierował się w stronę Tatr.
Po paru godzinach lotu dotarł nad jezioro Morskie Oko. Nad jego brzegiem stała pasterka, jakby czekała na kogoś. Brat Cyprian wylądował nad brzegiem jeziora i wówczas dosięgła go kara niebios. Zerwała się burza z piorunami. Grzmot pioruna zmienił Brata Cypriana w skalny głaz, nazywany do tej pory Mnichem.
W Pieninach echem rozległ się diabelski chichot.

źródło: www.e-zakopane.pl

----------------------------------------

Mnich przyciąga wzrok, Mnich nie jednemu się śni po nocach - wszak ta turnia to tatrzańska klasyka! Chciałoby się go mieć w górskim CV, chociażby wchodząc na niego najprostszą drogą. Pytanie czy w ogóle takowa jest? Jest! To droga "Przez Płytę (II)", poprowadzona na "plecach" Mnicha, które z pułapu Dolinki za Mnichem wyglądają jak sterta kilku poukładanych na siebie głazów.

Wzięliśmy sobie do serca rady naszych znajomych, by w przypadku myślenia o Mnichu nie porywać się na tylko tą jedną drogę, ponieważ jest bardzo krótka. A jak już targać cały dobytek sprzętu wspinaczkowego, to warto by było zrobić chociaż te dwa wyciągi. Dlatego też postanowiliśmy wydłużyć sobie wspin na Mnicha, dokładając jeszcze "Zacięcie Robakiewicza (III)".

(Po przejściu, przyznajemy że jest to najlepsza opcja)

Dla Damiana wyceny tych dróg nie robiły na nim jakiegoś większego wrażenia i chętnie wybrałby się np na "Klasyczną (IV)". Ja na chwilę obecną nie mam ambicji wspinaczkowych. Wyceny dróg do III są dla mnie najbardziej optymalne. Poza tym nigdy jeszcze nie wspinałam się w Tatrach, więc miał to być mój debiut w tym temacie.


poniedziałek, 12 września 2016


Wrzesień '16 jest dla mnie przełomowy jak również szczęśliwy pogodowo. Po powrocie ze Szwajcarii ze zdobytymi dwoma 4 -tysięcznikami, już po kilku dniach przerwy staję na najwyższym szczycie Karpat. Fajnie byłoby zakończyć urlop jakimś ciekawym akcentem. Padła decyzja właśnie na Mnicha, ze względu na użycie liny i całego sprzętu wspinaczkowego bardziej w pionie niż w poziomie. ☺

Przyznam szczerze, że miałam długą przerwę od wspinania  w skałach na swoim sudeckim podwórku. Zemstę tego faktu doświadczyłam właśnie podczas tego tatrzańskiego debiutu. Wcześniejsze, w miarę regularne hartowanie psychiki jak i stóp do butów wspinaczkowych na pewno spowodowałoby, że milej wspominałabym wejście na Mnicha :P, ale tak jakoś wyszło, że moje ostatnie pobyty w górach nie wiązały się stricte ze wspinaczką.

Plan strategiczny zakładał późne wyjście z Palenicy Białczańskiej. O godzinie 10:00 wyruszyliśmy asfaltem do Morskiego Oka. Na spokojnie, bez większej czasowej spiny. Znalazła się nawet chwila na lody na Włosienicy. Mnich jest bardzo popularnym szczytem wśród wspinaczy i niejednokrotnie można się spotkać ze staniem w kolejce pod swoją wybraną drogą. Chcieliśmy tego uniknąć.

W schronisku wpisaliśmy się do książki wyjść taternickich. Według zapisanych rubryk na ten dzień, nikogo nie powinniśmy zastać na "Robakiewiczu". Cieszyło nas to przeogromnie.

Zanim wyruszyliśmy na ceprostradę, podeszłam jeszcze do drewnianych barierek oddzielających brzeg Morskiego Oka od schroniska. Mnich stoi, a słońce oświetla właśnie jego czubek. Jakoś nie dociera do mnie, że za parę godzin ma na nim stanąć moja noga.  Kto to w ogóle tego Mnicha wymyślił? Damian spojrzał na mnie i z szerokim uśmiechem satysfakcji, że nie mam na kogo zwalić, odpowiedział krótko: ty! Głupio byłoby się wycofać nie podchodząc nawet pod początek drogi, chociaż w mojej głowie właśnie rozpoczął się festiwal "nakręcania się".

Na ceprostradzie prowadzącej na Szpiglasową Przełęcz (na której przecież jeszcze nie tak dawno byłam i przyglądałam się plecom Mnicha) zboczyliśmy w pewnym momencie na wyraźną ścieżkę prowadzącą do Dolinki za Mnichem.  Mnich z każdym krokiem malał w oczach i coraz bardziej zaczął nam przypominać wielkościowo nasze skałki w Rudawach Janowickich.

W Dolince za Mnichem.

Odnaleźliśmy początek drogi Robakiewicza. Przymocowany do skały spit oraz wyraźne skalne zacięcie były tak charakterystyczne, że więcej szczegółów nie było nam potrzebnych. W końcu mogłam ściągnąć z pleców te wgniatające w ziemię kilogramy sprzętu. Moja radość na odpoczynek od niewygody nie trwała długo, bo już po chwili musiałam zakładać znienawidzone przyciasnawe baletki :D

Po podzieleniu między sobą szpeju i sprawdzeniu wszystkich węzłów oraz stanowiska, Damian rozpoczął naszą wspinaczkę na Mnicha. Lina w szybkim tempie przesuwała się przez mój kubek asekuracyjny. Po kilku minutach zatrzymała się, a po jeszcze kilku następnych ponowie zaczęła się przesuwać, ale tym razem dynamiczniej. Usłyszałam komendę o założonym aucie i stanowisku asekuracyjnym.

No to startujemy!

Damian w Zacięciu Robakiewicza.

Poczułam ulgę, że już mogę coś zacząć robić, bo stanie w tych wspinaczkowych baletkach już zdążyło mnie wymęczyć, a przecież jeszcze nie dotknęłam nawet skały!  Po demontażu stanowiska i wykrzyczanej komendzie "idę", ruszyłam pewnie do góry. Fajnie, że jest się tam czego złapać, a i tarcie trzyma jak należy. Generalnie dla mnie ten pierwszy wyciąg był w sam raz, chociaż szkoda że jest bardziej połogi niż pionowy. Gdy tylko dołączyłam do Damiana, wpięłam swoje "auto" do stanowiska, siadłam na kamieniu i zaczęłam nerwowo ściągać buty. 

Po pierwszym wyciągu. Damian klaruje linę, ja wietrzę giry :D

Gdy wszystko mieliśmy gotowe do drugiego wyciągu, Damian ponowie ruszył jako pierwszy, ja tym razem asekurowałam go na bosaka :D Nie trwało to długo, bo już po kilku minutach znowu usłyszałam komendę o końcu drugiego wyciągu. Przejście jest już bardziej pionowe i wymaga małej kombinacji i gimnastyki, ale jest za to krótsze.

I to byłby koniec wspinu wycenionego za III. Mi się podobało bardzo, chociaż więcej w tym wszystkim było manewrów z liną, porządkowania żelastwa co chwilę na szpejarkach niż samego kontaktu ze skałą.

Zacięcie Robakiewicza wyprowadza na skalne półki, z których rozpoczyna się już końcowe wejście na sam czubek Mnicha. Droga przez Płytę (II) była dla mnie trudniejsza psychicznie. Nie wiedziałam, że by wejść na sam szczyt, trzeba się przewinąć na stronę tej północno-wschodniej ściany. Miałam tam niezłą galaretę w rękach i nogach.

Droga przez Płytę.

Wejście na czubek Mnicha kosztowało mnie chyba ze 2 kilo utraty wagi :D, ale wlazłam bo już innego wyboru nie miałam. Bo by zejść, trzeba wejść. Nie miałam odwagi stanąć na nogach i się wyprostować :D Damian to mi nawet przestał robić zdjęcia, bo byłam blada jak ściana. Tak, to było ewidentnie przełamanie mojej kolejnej górskiej granicy.

Moje zdjęcie z Mnicha. Reszta nie nadaje się do publikacji :D

Damian na Mnichu.

Widok z Mnicha.

Z Mnicha zjechałam na linie pierwsza. Niestety końcowe fragmenty liny oczywiście się zaklinowały w skalnej szparze (podejrzewam, że co drugi zespół się z tym boryka). W momencie gdy Damian zaczął zjeżdżać, ja podeszłam trochę do góry by pomóc mu ją wydostać. Inaczej nie zdjęlibyśmy jej ze stanowiska zjazdowego.

Damiana trzymały się żarty i rzucił hasło, że czeka teraz na mnie Zadni Mnich :)

Czyżby schodzili z Cubryny?

Przygotowania do drugiego, krótkiego zjazdu.

Ziuuu....

Panował fajny klimat w Dolince za Mnichem, to miejsce ma coś w sobie. Pierwszy raz tutaj byliśmy. Damian bardzo możliwe, że tutaj wróci chociażby z zamysłem przejścia "Klasycznej", ja na razie nie mam potrzeby pojawiania się na Mnichu ponowie :D

No i mam tego Mnicha w górskim CV!

Na zakończenie dnia - Mroczne Wrota Chałubińskiego.

Zeszliśmy z powrotem pod mury schroniska nad Morskim Okiem. Damian wszedł do środka by wypisać nas z książki, a ja ponownie podeszłam do tych drewnianych barierek. Było już ciemno, ale zarys sylwetki Mnicha był wciąż widoczny... Jak zawsze piękny i wyróżniający się z krajobrazu...

Nad Morskie Oko wrócę zapewne nie raz przy okazji innych wypadów, a do Mnicha zawsze puszczę oko. Fakt, że stanęłam, no dobra uściślając siedziałam na jego czubku przysparza mi sporej satysfakcji. ❤

A na przyszłość mam nauczkę, by przyzwyczajać psychikę do ekspozycji w miarę regularnie... ☺