Jesieniak ze słoniem

Ten wypad w góry miał trochę inny charakter i inny cel niż wszystkie w jakich brałam do tej pory udział z ludźmi poznanymi z górskiej blogosfery. W tym przypadku mniejsze znaczenie miała trasa wycieczki, a większe natomiast obranie jakiegoś szczególnego punktu na którym cały wyjazd miał bazować. Wyjazdy Roberta (zwłaszcza te rowerowe) oraz fotografie w jego wykonaniu obserwuję i podziwiam już od dawna. Zajęło mi trochę czasu na zebranie w sobie odrobiny śmiałości, by napisać do niego i zaproponować jakiś wspólny wypad. W wiadomości otwarcie przyznałam, że chciałabym także poznać tajniki nocnej fotografii, z którą do tej pory nie miałam styczności. 

Ustaliliśmy termin na październik, wypad na rowerach, a główną naszą gwiazdą wyjazdu miał być kamienny posąg słonia na Kralickim Śnieżniku. Ze słoniem spotkałam się w styczniu, przy pięknej zimowej pogodzie, gdzie powyżej niego na samym szczycie Śnieżnika przetrwałam ;) swój pierwszy w życiu zimak. Teraz szykował się mój pierwszy jesieniak. Czy w wymarzonej aurze jak przystało na widniejącą w kalendarzu porę roku?

Obserwowaliśmy z Robertem prognozy pogody od dwóch tygodni i niestety nie wyglądało to dobrze. Dość ciężkie warunki na rower, jak i na samo ślęczenie przy statywach (yr.no wskazywało wiatr 8 m/s). Do tego zapowiadano temperaturę delikatnie powyżej 0, a Śnieżnik podobno był biały. Zrezygnowaliśmy z rowerów, ale samemu wyjazdowi postanowiliśmy dać szansę. Wszak niejedno spektakularne zdjęcie powstało przy ciężkich warunkach. Poza tym, analizując pogodę, to i tak wstrzeliliśmy się w "okno pogodowe" bo podobno od wielu dni warunki w górach były poniżej przeciętnej. Ważną sprawą dla nas również było to, by jednak wypełznąć z domu, bo oboje mieliśmy głoda na jakiekolwiek góry.

piątek, 14 października 2016

Zajechałam do Głuchołaz po południu, skąd odebrałam Roberta. Przejechaliśmy na czeską stronę mocy i w miejscowości Stříbrnice wyruszyliśmy w kierunku Kralickiego Śnieżnika. Z racji, że nie było jakichkolwiek szans na piękny zachód słońca, nie spieszyliśmy się zbytnio. Około 7 km odcinek minął mi na zadawaniu 100 pytań do Roberta na temat fotografii.

Chata Návrší.

Gdy wychodzimy ponad granicę lasu pojawia się coraz więcej błota i zaczyna doskwierać silniejszy wiatr.

Śnieżnik faktycznie biały.

Szaro, buro, ponuro.. ale i tak to zdjęcie mi się podoba. Chmury wygrały ten kadr :)

Pod słonia dotarliśmy już po zachodzie słońca. Leży śnieg, wieje silny wiatr i mimo że temperatura jest dodatnia, to odczuwalna jest poniżej 0 - generalnie zapowiada się trudna nocna sesja foto. Zanim wystawiliśmy statywy z aparatami niczym naładowane armaty w kierunku słonia, rozłożyliśmy się w "pokoju" u księcia Liechtensteina (podpiwnicza dawnego schroniska wybudowane w 1912 roku). Warunki są ciężkie. Topniejący śnieg  przeobraża się w wodę, która przedziera się przez strop. Mieliśmy jednak osłonę od wiatru, dlatego postanowiliśmy to miejsce wykorzystać jako schronienie. By jednak nie mieć zaraz wszystkiego w wodzie, poratowaliśmy się płachtą biwakową Roberta, którą rozwiesiliśmy w środku.

Mamy nawet stałe światło! :)

Pomocne do zaczepienia okazały się stare, zardzewiałe obramowania jakiegoś łóżka ;)

Ja mam okazję też do zrobienia małego eksperymentu, jeżeli chodzi o mój minimalistyczny zestaw biwakowy. 
Na razie wciąż jest w testowaniu, więc nie mogę jeszcze określić czy się sprawdza.

Tam w dole siedzą sobie pod kocykami w ciepełku ;)

A my w tych przedziwnych warunkach. Po kontroli jakości zdjęć, przeczekujemy noc. 
Robert jeszcze kilka razy wstaje sprawdzać jak wygląda niebo. Ja nie potrafię w sobie zebrać tylu sił by wygramolić się z mojego puchowego kokona  ;)

Gdy ogarnęliśmy już naszą bazę, przyszła pora na rozstawienie statywów i rozpoczęcie nocnej sesji foto. To z czym boryka się fotograf, (warunki pogodowe, złośliwość rzeczy martwych itp) sama odczułam na własnej skórze. Do wymarzonego zdjęcia, które najlepiej odzwierciedli naszą wizję konkretnego kadru nie zawsze prowadzi krótka droga. Poniżej kilka strzałów migawkowych, jakie powstały podczas tej nieprzyjemnie pogodowo nocy.

Symbol Śnieżnika - słoń pod osłoną nocy i wschodu słońca

sobota, 15 października 2016

Po wschodzie słońca, niebo zaczęło bardzo dynamicznie się zmieniać. Co chwilę nachodziły ciekawej struktury chmury. Oprócz nas na wschód dotarło jeszcze kilka osób. Jedna ekipa rozłożyła się z namiotem w pobliżu. Byłam trochę zaskoczona, że mimo - nie oszukujmy się, kiepskiej pogody, znaleźli się chętni by powitać dzień ze słoniem.

Przykład jednej z takich ciekawych chmur.

Gdy już kompletnie klapnęła pogoda, zwinęliśmy nasz cały dobytek i ruszyliśmy w stronę Śnieżnika, a następnie postanowiliśmy zajść do polskiego schroniska pod Śnieżnikiem na jakieś śniadanie i w ciepłych warunkach omówić co robimy dalej.

W Masywie Śnieżnika też mogą schodzić lawiny.

Na Śnieżniku jest skrzynka z pieczątką. To chyba nowość, bo wcześniej o niej nie słyszałam.

Schronisko na Śnieżniku.

W schronisku dyskutujemy co zrobić z dalszą częścią dnia. Niestety moja obecność w pracy w niedzielę uniemożliwia jakieś dalekie łażenie. Ustaliliśmy zrobienie krótkiej pętli, która w praktyce nam się trochę wydłużyła. Wkradł się pierwiastek przygody, szukanie drogi, przedzieranie się przez chaszcze i powalone drzewa w lesie. Szlaki po czeskiej stronie Masywu Śnieżnika trochę pozmieniano, a my dysponowaliśmy nieaktualną wersją mapy. Udało się uwinąć do 16:00, tak że dzieliły nas minuty do zmierzchu.

Chlup, chlup :)

Robert z przyklejonym do ręki aparatem :)

Goworek 1320 m n.p.m

Skracamy sobie drogę powrotu do auta wybierając dawny przebieg szlaku czerwonego.

Na pewno tędy? ;)

Trochę straciliśmy wysokość, a żeby przedostać się do miejsca naszego startu, musieliśmy ponownie podejść. 
Im wyżej tym znowu więcej błota i gęstsza mgła.

Mapa z naszą trasą podkradziona od Roberta :)

Jak dla mnie wypad był super. Kiepska pogoda była jedynym minusem. Chociaż i nawet jakby spojrzeć na to inaczej, to ta pogoda mogła być plusem, bo przy przekazywaniu rad, patentów i ogólnych zasad wykonywania zdjęć, zwłaszcza nocnych dowiedziałam się chyba więcej niż jakby były idealne warunki - chodzi mi o aspekt techniczny (ustawianie parametrów itp). A piękny zachód czy wschód słońca w górach jeszcze nie raz się uda upolować. W ogóle tak jakoś pojawiło mi się nowe myślenie o nocy w górach, która czasem może być dużo ciekawsza niż dzień.  Dotychczas było to zło koniecznie, a teraz może to stanowić główny motyw do wyjścia w góry o takiej porze z domu, gdy np trapi nas bezsenność ☺☺☺

Robertowi dziękuję za świetny wypad. Jego relacja jest do obejrzenia i poczytania - tutaj