Drachenstein 1060 m n.p.m - via ferrata Drachenwand

Z Magdą i Marcinem, twórcami bloga Pomysł na wycieczkę miałam okazję już raz połączyć siły. Wtedy wspólnie przewędrowaliśmy skrawek Tatr Zachodnich w piękny kwietniowy weekend. Po dość długiej przerwie, w końcu nadarzyła się okazja by ponownie wybrać się gdzieś w jakieś fajne pagórki. Z racji, że udało się zgrać na tak zwany przedłużony weekend czerwcowy, który w tym roku bardzo korzystnie się skonfigurował (czwartek-niedziela), zdecydowaliśmy że wybierzemy się gdzieś dalej. W wyższych partiach Alp jednak wciąż zalegały dość spore ilości śniegu i bez typowego sprzętu zimowego nie było nawet sensu się tam pojawiać, a nam po prostu nie chciało się tachać dodatkowego ciężaru na plecach. Jakoś tak chcieliśmy odpocząć od uroków zimy. Po wspólnej analizie różnych wariantów, stanęło na via ferratach nie znajdujących się w wysokich partiach gór. 

czwartek, 15 czerwca 2017

Do naszej bazy wypadowej jaką był camping Gries-Plomberg w miejscowości St. Lorenz zajechaliśmy po południu. Czerwcowe dni mają to do siebie, że trwają długo, więc jedynie szybko wybraliśmy miejsce, w którym rozstawiliśmy namioty, spakowaliśmy sprzęt ferratowy do plecaków i od razu ruszyliśmy do akcji. Pierwszą bowiem via ferratę mieliśmy po drugiej stronie ulicy!

Na campingu pięknie widać nasz cel oraz zawieszony pomiędzy turnią a głównym masywem Drachenstainu mostek. Przyznam szczerze, że na jego widok zrobiło mi się trochę słabo, tym bardziej że właśnie jakaś osoba na nim stała. Mały, przemieszczający się punkcik, który z tej perspektywy dobitnie ukazał, że emocji na ferracie na pewno nam nie zabranie!

Zoomik na mostek.

Wyruszamy z campingu.

Jak zawsze pomocne topo z bergsteigen.com

Via ferrata Drachenwand została poprowadzona w 2008 r. Znajduje się ona w paśmie górskim Salzkammergut-Berge, który obfituje w liczne, urokliwe jeziora, skąd widok z otaczających je szczytów jest bardzo przyjemny i uspokajający. Przejście ferraty zajmuje około 2h (do pokonania około 560 m przewyższenia). Podejście pod ścianę to lajtowe 20 minut, zejście ze szczytu szlakiem jest już dość męczące i zajmuje około 1,5 h. Via ferrata jest bardzo popularna, więc należy się spodziewać sporo ludzi. Dla tych co nie lubią stać w korkach i nawiązywać nowych znajomości, najlepiej wybrać się rano lub późnym popołudniem (oczywiście przy stabilnej pogodzie!)

Podchodzimy pod ścianę, z której rozpoczyna się ferrata.

Przygotowania do ferratowej akcji nie zajęły nam dużo czasu. Szybko przyodzialiśmy się w uprzęże, lonże oraz kaski (ważne by mieć także rękawiczki!). Ruszyliśmy w momencie, kiedy na drabinkach zrobiło się trochę luźniej. Pierwsze spotkanie ze skałą, pierwszy dotyk metalowej liny, pierwsze przepięcia karabinków. Oj dawno my się na ferratach nie bawiliśmy! 

Pierwszy segment to drabinki.

Szybko pięliśmy się do góry, jednak po przejściu drabinek zrobiło się trochę czujniej i nieprzyjemniej. W dolnej cześci ferraty jest tak wyślizgana skała, że śmiało może konkurować z tą na Giewoncie. Na szczęście w dalszej części, ten problem znika i spokojnie można iść na tarcie.

Wyjście z cienia. Oj to słońce to nam dało  trochę popalić. A podobno chcieliśmy trochę odetchnąć od zimy :)

Widok na jezioro Mondsee, który będzie nam towarzyszyć aż do samego szczytu.

Spotkaliśmy też tekturową kozicę bez dwóch nóżek.

Przed wejściem w wąski kominek.

Ostro ciśniemy do góry!

Z językiem niemieckim nie znamy się dobrze, ale ten napis zrozumiał każdy :)

Na ten moment czekał każdy z nas - mostek! Przykleiłam się bardziej do skalnej ściany. Przy pierwszym rozeznaniu się z sytuacją, od razu w oczach pojawiło się przerażenie, a krew z twarzy zarządziła ewakuację. Znowu przeklęłam w duchu (jak podczas wejścia na Mnicha), że w ostatnim czasie rzadko kiedy znajduję się w sytuacji, kiedy jest znaczna ekspozycja. Jak się nie hartuje głowy do takich wyzwań to potem się zbiera żniwo. 

Po trzech, świadomych uderzeniach kaskiem o skałę w celu wyciszenia myśli, stanęłam na pierwszym drewnianym szczebelku. Nie było co srać po gaciach, tym bardziej że czułam na barkach spojrzenia towarzyszy. Powoli ruszyłam, z wielką czujnością bo kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać po konstrukcji. Most był w miarę stabilny. Największe odczucie przestrzeni robił delikatny powiew wiatru, który było czuć pod nogami.

Przejście mostkiem. Można z niego zrezygnować, wybierając skalny wariant, technicznie trudniejszy bo o wycenie C/D.

Widok na mostek z góry.

I popylamy dalej do przodu. Teraz powinna być już łatwizna.

Mosteczek :)

Załapujemy się na porę złotej godziny. W cieniu góry pięknie odznacza się Drachenloch (skalne okno).

Po sekcji z mostkiem, via ferrata prowadzi już spokojnieszym i mniej lufiastym terenem. Pokonujemy  jeszcze mikro-skalną grańkę i dalej bez wpinania się lonżą do metalowej liny, podchodzimy już pieszo na sam wierzchołek.

Via ferrata podzielona jest na sektory, więc łatwo można odnaleźć się na jakim etapie ferraty się znajdujemy. Drachenwand posiada 20 sekcji.

Widok na jezioro Mondsee. Odnajdujemy nasz camping i rozstawione namioty.

Jest krzyż, jest szczyt! :)

Drachenloch - skalne okno z którego widać jezioro Mondsee.

Kilka ruchomych klatek zarejestrowanych telefonem Marcina:

Chwilę przesiadujemy na szczycie, co by trochę odsapnąć i  zmobilizować siły do zejścia, a tych warto mieć jeszcze trochę w zapasie, bo szlak 12a jest trochę wredny. Szybko się traci wysokość, by potem jeszcze wymęczyć się na podejściu, bo trzeba przejść jeden zalesiony pagórek. Szlak urozmaicony jest drabinkami i pomocniczymi kładkami.

Schodzimy, a w głowach myśli o kiełbaskach z grilla :D

Kot mieszkający pod Drachensteinem :)

Klimaty na campingu.

Na campingu Marcin odpalił grilla i zanim słońce na dobre schowało się za horyzontem, konfrontując prognozy pogody na kolejny dzień dywagowaliśmy nad wyborem kolejnej via ferraty w okolicy.