Hernia Lumbalis 0m n.p.m - 2012r.

Człowiek to ciekawa i mocno skomplikowana istota. Budowa naszego ciała jest istnym majstersztykiem. Nasze ciało potrafi wiele. Odpowiednio "zaprogramowane" przez nasz umysł, niejednokrotnie potrafi pracować na podkręconych obrotach, niż tyle ile dała - mówiąc kolokwialnie - fabryka. Przy swojej  sile  jest jednocześnie kruche. Największym elementem naszego ciała, który posiada obie te cechy i najmocniej obrywa to kręgosłup. Związane z nim jakiekolwiek dysfunkcje najmocniej uprzykrzają nam funkcjonowanie w codziennym życiu. Niestety, jeżeli filar stoi krzywo bądź jest uszkodzony to budowla długo nie postoi. Tak samo jest z naszym kościstym słupkiem, który wszystko trzyma kupy.

Przez długi czas walczyłam z niedopuszczaniem do siebie myśli, że choroba dotknęła właśnie mnie.  Zadawałam sobie pytania, na które nikt nie był w stanie mi odpowiedzieć. Dlaczego właśnie kręgosłup i to właśnie teraz? Kiedy górskie możliwości niczym rollercoaster zaczęły się powoli rozpędzać, okazuje się że muszę go zatrzymać i co gorsze z niego wysiąść. Dlaczego nie mógł mnie np dorwać wyrostek? Po leczeniu niewiele by się zmieniło czy w życiu na nizinach czy wyżynach. Choroba kręgosłupa zmienia wszystko. Przez tygodnie nie mogłam się pogodzić z tym co usłyszałam od neurochirurga. "Powinna Pani zrezygnować z gór. Grozi Pani operacja". Że co? - pomyślałam. "Co jak Panią dorwie na 4 tysiącach? Akcja ratunkowa? Helikopter? Nie zawsze jest taka możliwość. To mocno ryzykowne".  Ten facet nie wie co mówi. Przecież on chce mi zabronić tlenu! - mój natłok myśli był niczym niekończąca się gonitwa. Jak mam zrezygnować z czegoś co napędza moje życie? Co powoduje, że nie jest ono nudne. Że dni różnią się od siebie. Nie są takie same.

Diagnoza była i wciąż jest jasna - przepuklina krążka międzykręgowego. 

Na zdjęciu MRI widoczna przepuklina krążka międzykręgowego L5/S1.

Ten uwypuklony glut, który uciska na nerwy korzeniowe doprowadza mnie codziennie niemalże do stanów depresyjnych ;)

Mówi się, że góra nie zając - nie ucieknie. Niestety nie można tak samo powiedzieć w przypadku zdrowia. A nie mając zdrowia można odnieść wrażenie, że ta góra w takiego zająca przeobrazić się może.  

Obecnie jestem na początkowym etapie leczenia zachowawczego. Wiele myślę o górach. O tym czy będę w stanie kiedykolwiek jeszcze być jak Kóz Tomasz. Dużo także szperam w Internecie.  Doznałam lekkiego szoku, jak przeczytałam, że także w środowisku naszych polskich himalaistów miał miejsce problem kościstego słupka. Np taki Krzysztof Wielicki na Lhotse wlazł w gorsecie ortopedycznym po niedawnym uszkodzeniu kręgosłupa! Ale wiadomo, że on jest Kózem Tomaszem z turbo doładowaniem ;) Mimo wszystko, takie fakty podtrzymują na duchu. 

Zdrowia wszystkim życzę!